Ve Viyana düştü

Her akşam televizyon karşısında
İçim içimi yiyor,
Romalıların gladyatörleri arenalarda çarpıştırdığı gibi sahaya çıkan takımlar her gün farklı bir heyecan yaşatıyor.
Tam 325 yıl sonra yine Viyana’yız.
Ama hiçbir heyecan Viyana”da, hiçbir maç milli takımımızın dünya futbol dilencilerine yaşattığı zevki vermiyor.
Milli takımın maçları maçın bitiş düdüğünün çalacağı son saniyeye kadar bitmiyor.
Dün geceki Hırvatistan maçı anlatılacak gibi değil,
İsviçre maçı mucizesi ardından, Çeklerle yaşadıklarımızın daha mürekkebi kurumadan,
Dün geceki Hırvatistan maçını anlatmak mümkün değil.
Bir önceki yaşadığımız zaferin sarhoşluğu yerini hemen bir yenisine bırakıyor.
12 yıl evvelki Avrupa şampiyonasının rövanşını Hırvatlardan dün gece aldık.
O zaman Alpay Özalan’ın rakip oyuncuyu düşürmeyerek hediye ettiği golle elenmiştik.
Alpay’a da Fair Play’e katkısından dolayı FİFA’dan, “ulusal enayi madalyası” almıştı.
Hala o gol gözlerimin önüne geldikçe dün geceye kadar bana hüzün verirdi.
Artık vermeyecek.
Rövanşı dün gece aldık.
Artık 12 sene değil belki onların 100 sene unutmayacakları bir anıları var.
Maç bitimine iki dakika kala yenen golle her şey bitti, 1 dakika kala yeni bir Çek mucizesi yaşamak açıkçası ihtimallerimiz arasına dahi giremezken,
Yine aynı film tekrarlandı.
Hem de bu sefer Çek, İsviçre zaferlerini bile gölgede bıraktırdı.
Futbol 90 dakikadır efsanesinin ete kemiğe büründüğü haldi bu.
Rüya devam ediyor.
Yüzüklerin efendisindeki,
“Yüzük kardeşliği” yolculuğu sürüyor.
Bu mutluluğu 3 haftada tam 3 kez yaşadık.
Artık milliler, yarı finalde elenseniz bile, inanın size hiçbir şey diyemeyiz.
Sizleri gönüllerin şampiyonu olarak karşılarız.
Ama lütfen bir kez daha aynı tarifeyi Almanya’ya da geçin.
Megaloman Fatih Terim bile artık bana sempatik gelmeye başladı.
Final’e doğru haydi,
Yolculuk devam ediyor.
Dün gece Viyana düştü, surlardan içeri aktık,
Şimdi sıra şehrin anahtarlarında…