Gün, sevgiliden gelen mektubu daha açmadan öpüp koklamak ve göğsüne bastırmak gibiydi…
Gün, babamın sırtımı sıvazlayan eli ve evden ayrılırken, hep aynı babacan ve şefkatli sesle söylediği “Allah selamet versin oğlum” deyişi gibiydi…
Gün, anamın yaptığı peynirli böreğin tadı gibiydi…
Gün, sevgilinin dargın ama barışmaya hazır nazlı bakışı gibiydi…
Gün, ikindi gölgeleri uzadığında, saçlarını savura savura, şen kahkahalar eşliğinde salıncakta sallanman gibiydi…
Gün, munis ve mütevekkildi.
Gün, bayramda sevgiyle kırpıştırılan gözler eşliğinde avucuma kapatılan harçlık gibiydi.
Gün, düşene uzatılan merhametli el gibiydi…
Gün, güzelliğin harmanlandığı zaman dilimiydi…
Gün, doğal, sabırlı, anlayışlı, bereketli ve teklifsizdi…
Gün, bazen kıymetini bilmeden tükettiğimdi…
Gün, nazıma, isyanıma, nankörlüğüme ve öfkeme rağmen hep verendi, sarmalayandı…
Gün, kuğunun süzülüşü kadar güzel, kuşların cıvıldayışı kadar ahenkli, ebemkuşağı kadar rengârenkti…
Gün, kızarmış ekmeğin ve demini almış çayın kokusu, annelerimizin sevgi dolu dokunuş ve seslenişle uyandırışı, bir elbisenin ilk giyilişiydi…
Gün, bir şiirin en güzel cümlesi, yıllardır bulamadığım kitabı bulduğum an ve kitabın kokusuydu…
Gün, dünyanın bütün telaşlarından uzak bir bebeğin, annesinin göğsünde asude uyumasıydı…
Gün filbahri, gün nergis, gün gül kokuyordu…
Gün, ilkti, sondu, sevilen ve vazgeçilmez olandı…
Gün, ninemin tülbendi kadar duru, köyümün deresi kadar temizdi…
Gün, şafak vakti ve buğuluydu, gün çimlerin üzerindeki çiğ gibiydi, gün kırların çimene ve çiçeğe durmasıydı…
Güne ve sana dair birkaç satır yazayım istedim… Yazdım, çok yazdım…
Gün güzeldi, seninle daha da güzelleşiyordu. Birbirinize ne kadar çok benziyordunuz… Mevlana’nın tarif ettiği halle her ikinizi de sevgiyle kucaklamak istiyordu insan…
Gün, sevendi, verendi, gülümseyendi…
Gün, Mey Ziyade, Lamia, Nuriyezdan, Milena ve Dülsine gibiydi ama en çok da sana benziyordu…
Gün senin gibiydi…
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.